Pau

Kata Dara: Adakala saya rasa saya dah tahu selok belok tentang awak. Adakala pula saya seperti masih tidak tahu banyak perkara tentang awak. Masih banyak ruang kelabu. Saya takut untuk berikan jawapan yang awak inginkan.

Kata Uda sambil tersenyum:
Cuba awak lihat kuih pau ini. Awak bayangkan yang pau ini adalah saya. Saya beri awak sebiji pau ini dan saya letakkan ianya dalam sebuah piring di meja depan awak. 

Awak lihat pau itu tanpa bergerak dari kerusi. Seminit, lima minit, sepuluh minit berlalu. Saya tanya awak apa bentuk pau itu? Awak segera boleh menjawab yang bentuknya bulat, putih. Awak cuma kenal satu bahagian sahaja iaitu bahagian yang menghadap awak. Bahagian yang awak boleh nampak. Makin lama awak lihat, makin awak yakin bahawa awak kenal rupa dan sifat pau ini. 

Tiba-tiba saya palingkan piring berisi pau itu supaya bahagian belakangnya menghadap awak. Awak lihat bahagian belakang pau itu sedikit coklat, bukan putih seperti bahagian sebelum ini. Awak kaget. Awak jadi takut. Keyakinan awak mula tergugat. Awak mula terfikir bahawa ada banyak lagi bahagian pada pau yang awak tak tahu, awak belum lihat. (Awak mula terfikir bahawa walaupun awak rasa rapat dengan saya, namun sebenarnya masih ada jarak antara kita.)

Saya beri awak pegang piring pau. Awak pusingkan ke kanan, kiri, depan dan belakang. Akhirnya awak rasa berjaya. Awak rasa lega. Awak rasa bahagia sebab kini awak dah lihat pau dari semua sudut.
Namun, benarkah awak dah tau semua tentang pau tersebut? Itu baru luaran, belum lagi inti di dalam. Tahukah awak inti apa pau yang awak pegang ini? Inti kacang merah? Inti kaya? Inti ayam? 

Awak pening? Awak takut? Balingkan rasa yang negatif itu jauh-jauh. Buangkan saja ke laut dalam. Awak, tiada siapa pun yang dapat lihat apa inti di dalam pau sehingga ada yang membelah pau tersebut.

Sama juga seperti kita. Tiada siapa yang tahu segala-galanya tentang seseorang. Waima tuan punya tubuh sekalipun, adakala tidak tahu segala-galanya tentang dirinya sendiri. 

Awak tak perlu tahu semuanya sekaligus. Apakata kita belajar kenali satu sama lain. Kita belajar terima kelebihan dan kekurangan masing-masing. Perlahan-lahan. Bersama-sama. Awak dan saya. Kita. Sudikah awak?

***

Pecahkan balang. Keluar dari kepompong. 

Serasi. 

Oh, silap. Ayat yang betul ialah Kita 'membina serasi'. 

Lebih afdal, bukan? 

* Nota kaki: Maaf ye. Ini bukan artikel tentang masakan atau makanan. Tiada resepi di sini. (senyum)*